1. Dziewczyna: Kasia (Rozdział 3/8)


    Data: 14.09.2021, Kategorie: Hardcore, Tabu, Autor: eksperyment 

    ... dzieckiem.

– Nic ci nie pomagał?

– Nic. Jeszcze chciał, żebym mu obiady robiła!

– A kto wniósł pozew o rozwód? Ty czy on? Ty pewnie?

– Gdyby nawet chciał się rozwieść, to na pozew pewnie nie doczekałabym się. Pewnie że ja.

– Łatwo poszło?

– Jednego adwokata poznałam. Jak powiedziałam, że czeka mnie rozwód, to on sam od razu zaproponował, że mi pomoże. Bardzo fajny, przystojny facet.

– Gdzie poznałaś?

– No tu!

– Tak myślałem! Ale w sumie szkoda, że dziecko ma ojca, który jest dużym dzieciakiem.

– Teraz, po rozwodzie, on znów mieszka z rodzicami! Mama mu robi obiady, a on, co zarobi, oczywiście dorywczo, to wyda na zabawę z kolegami. Picie, jakieś gry, bilard, automaty. Normalnie jak nastolatek! I jeszcze jak raz do mnie przyszedł, po rozwodzie, to w kuchni stał taki stary czajnik elektryczny, który z jego domu mieliśmy! Wychodząc zabrał go i powiedział, że on był jego! Zaczęłam się śmiać, to wtedy powiedział, żebym sobie go jednak wzięła. Więc ja dalej w śmiech. A on: „nie to nie”! Zabrał, trzasnął drzwiami i wyszedł.

– Emocjonalnie nastolatek.

– Dobrze ujęte. I straszny mięczak.

– A kto się teraz zajmuje dzieckiem?

– Moja mama. Ja na noc i w weekendy. A w tygodniu udaję, że pracuję na dwa etaty.

– Pracowita jesteś.

– Żebyś wiedział. Bo teraz będę chciała ...
    ... kupić mieszkanie. Już spłaciłam długi. Teraz odkładam pieniądze, żeby później się nie martwić kredytem. Bo kupię mieszkanie z kredytu, bo skąd bym tyle pieniędzy miała! – zaśmiała się. – Mam też doradcę podatkowego!

– Służy ci ekipa specjalistów!

– Też służę członkom tej ekipy, że tak się wyrażę. Poza pewnymi wyjątkami.

– A zamierzasz wyjść kiedyś za mąż?

– Raczej tak, ale to nie ja będę go utrzymywać. Myślę, że się ktoś znajdzie.

– Też tak myślę. A jak wracasz na noc do domu?

– Jeden znajomy taksówkarz kończy wieczorem pracę i mnie podwozi. Tak bezinteresownie.

I tak sobie gadaliśmy. Aż rozległo się od strony drzwi dyskretne puk, puk.

– Pewnie nam czas minął?

– Tak, kończy się. 5 minut zostało.

– No tak. Przegadaliśmy połowę czasu!

– Wiesz... Rzadko się trafia osoba, z którą można tak miło porozmawiać.

– To ja się chyba będę ubierać... – podsumowałem.

Ubrałem się. Stanęliśmy oboje przy drzwiach.

– Dziękuję, miło było – rzekłem na odchodne.

– Mnie również było miło... Ale... – zrobiła pauzę – Nie wypuszczę cię, dopóki mnie nie pocałujesz na pożegnanie!

Wskazała na policzek.

Pocałowałem ją.

Kolejne odcinki po 20 ocenach i 10 komentarzach.

Pełna minipowieść:

http://www.sawbook.pl/dziewczyna.html

Wszelkie prawa zastrzeżone (c) Piotr Walewski-Sawicki
«12345»