197siedem (3) - Opowiadania Erotyczne

197siedem (3)

... wódki. Resztę pewnie zdążyli wypić, bo pomimo starań ona nic więcej nie znalazła.

Po całej imprezie odprowadzaliśmy się i po drodze nas ubywało. Najpierw pojechała Szklarska i Piechowice i odeszło Zabobrze. Potem Krzysiek, którego rzucało od krawężnika do krawężnika i żałował, że nie ma cukierków miętowych, żeby ojciec nie poznał, że pił, zniknął w bramie swojego domu. Romek odprowadził mnie prawie pod bramę, ale sam się też ledwo trzymał na nogach. Jednym słowem chłopaki dali radę. Niech się święci Dzień Kobiet.

A Moniki nie było.

(1 kwietnia 1977, piątek, wieczorem)

Jutro wolna sobota. Jak ja lubię te dwa dni bez szkoły, bez beznadziejnego wodzenia wzrokiem za Moniką.

– Dorotka dzisiaj zadzwoniła.

– Co u niej? – chciała wiedzieć Ania.

– Kazała ci przekazać, że tęskni za tobą.

– Trzeba było jej powiedzieć, że ja za nią też.

– Tak też zrobiłam. I powiedziałam, że tęsknisz za jej cipką.

– I co ona na to?

– Chyba nie była sama, bo dyplomatycznie odpowiedziała, że musimy się spotkać.

– Nie będziesz miała dzisiaj żadnego gościa?

– Ani dzisiaj, ani jutro.

– I nie wybierasz się nigdzie?

– Dzisiaj się nie wybieram.

– A czemu taka asceza?

– Kto mówi o ascezie? Mamy siebie.

– Zaraz, zaraz. – Ania nagle zdała sobie z czegoś sprawę. – Powiedziałaś, że dzisiaj się nie wybierasz. A jutro?

– Jutro to ciebie gdzieś zabiorę.

– A gdzie, jeśli można wiedzieć?

– Pojedziemy do Podgórzyna, „Nad Stawki”.

– A co to za okazja?

– A, ...

... taka mała prywatna impreza prawniczo-towarzyska, nic oficjalnego.

– Same dziewczyny?

– Niestety nie. Ale nie martw się. Może się coś trafi.

– Zwariowałaś. – Ania przestraszyła się nie na żarty. – Będę się wstydziła.

– A czego ty masz się wstydzić?

– Będę pewnie najmłodsza. O czym ja będę z wami rozmawiała.

– Ja będę z tobą. Nie zostawię cię bez opieki. To po pierwsze. A po d**gie, to my tam nie gadamy o sprawach zawodowych. Zresztą każdy przychodzi z jakąś osobą lub osobami towarzyszącymi. Ty jesteś moją osobą towarzyszącą i ja idę tam, żeby z tobą spędzić czas, a nie żeby podrywać dziewczyny. Będziemy się dobrze bawić. Możesz mi wierzyć.

– Co ja na siebie włożę?

– Ano właśnie, zdejmij z siebie to wszystko, co masz na sobie i daj mi się zastanowić, co będzie najbardziej odpowiednie na tę okazję.

– Mam zdjąć wszystko?

– Absolutnie.

(11 maja 1977, środa, po południu)

Dzisiaj stało się coś, na co tak bezwiednie i beznadziejnie już chyba czekałam od dawna – Monika mnie dostrzegła. Piszę o tym, jak o fakcie dokonanym, ale tak do końca nie jestem wcale pewna, czy tak naprawdę się stało. Zauważyłam podczas lekcji w-fu, że mi się przygląda. Nie mogłam poświęcać temu większej uwagi, bo musiałam się skupiać na grze (grałyśmy w siatkówkę), ale mogłabym przysiąc, że się na mnie patrzy. I to nie na grę, nie na boisko, ale właśnie na mnie. Nawet chyba udało mi się ze dwa razy przechwycić jej wzrok, ale zaraz potem się coś działo, i już niczego nie byłam ...