1. Jak kamyk, cz. 6


    Data: 31.01.2019, Autor: JakKamyk

    ***
    
    Podobno czekanie na coś ma w sobie pewien smak. Wiecie, że zawsze na coś czekamy? Na tramwaj, spóźniającą się wypłatę, na coś nieokreślonego, może nie z tego świata? Moje ciało mnie zdradzało. Starałam się myśleć racjonalnie, uspokajać się, a mimo to czułam dreszcze w dole brzucha za każdym razem, kiedy spoglądałam na zegarek. Już nie układałam w głowie tego, co powiem i jak powinno wyglądać to spotkanie. Chciałam mieć je za sobą, a jednocześnie dotknąć jego włosów, poczuć jego zapach i miękkie usta. Za piętnaście piąta westchnęłam ciężko, zamknęłam teczkę z dokumentami, wstałam z krzesła i skierowałam się do drzwi. Nie wiem, skąd wiedział, że o piątej będę wolna, pewnie strzelał na oślep, ale udało mu się – rzeczywiście kończyłam pracę o siedemnastej. Przed wejściem do małego bistro w szpitalu rozejrzałam się trochę. Siedział przygarbiony przy jednym ze stolików. Jedną ręką podpierał głowę, w drugiej trzymał telefon. Był pochłonięty czytaniem, na jego twarzy malował się upór i jestem pewna, że świat nie istniał dla niego w tej chwili. Wyglądał trochę jak wielkolud w świecie liliputów. Krzesło zdawało się być trochę za małe, skrzyżował nogi w kostkach pod stolikiem, ale i tak wychodziły nieco poza jego zasięg. Jak cichy wróg, ogarnęło mnie znienacka rozczulenie na ten widok i pomyślałam: „Mój mały chłopiec”. Kiedy tylko to sobie uświadomiłam, potrząsnęłam przecząco głową. „Wybicie sobie go z makówki potrwa dłużej niż myślałam” – strasznie mnie to wkurzyło. W ...
    ... bojowym nastroju podeszłam do stolika. Kiedy tylko mnie zauważył, wyprostował się i gwałtownie odłożył komórkę. Chyba go zaskoczyłam.
    
    - Miło, że jesteś – czyżbym wyczuła w jego głosie ulgę?
    
    - Nie mam zbyt wiele czasu – skłamałam.
    
    - Hmm… oczywiście. Siadaj proszę – wskazał mi krzesło naprzeciwko siebie. Patrzył intensywnie na mnie.
    
    - W jakim celu tutaj jestem? – stanowczo nie odpowiadał mi wyraz jego oczu.
    
    - Od dawna chciałem z tobą porozmawiać. Myślę, że sprawy między nami nie potoczyły się tak, jakbym chciał.
    
    - Między nami? – zapytałam – Maciek nie ma żadnych „nas”. To był tylko seks.
    
    Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, widziałam to – był zaskoczony. Mogłam sobie pogratulować, że trafiłam w punkt i byłam przy tym opanowana. Poczułam głęboki smutek, ale zrozumiałam wreszcie, że do tego się to sprowadzało. Od początku cała ta relacja sprowadzała się właśnie do seksu, a ja niepotrzebnie przywiązywałam zbyt dużą uwagę do pewnych szczegółów, nadawałam im inny wyraz niż miały w istocie. Ależ naiwna byłam… Jakby wszystko, co mówił o układzie, nie miało żadnego znaczenia. Co za nierozwaga z mojej strony? Całe to cierpienie, którego teraz doświadczam… sama sobie jestem winna. Poczułam łzy pod powiekami, ale trzeba było to doprowadzić do końca.
    
    - Bardzo jasno określiłeś, czego oczekujesz. Ja się do tego nie nadaje i…
    
    - Wysłuchaj mnie, dobrze? – przerwał mi.
    
    Skinęłam tylko głową.
    
    - Nie jestem z Elką. Wyprowadziłem się z domu.
    
    Moje oczy zrobiły się ...
«1234»